ROZDZIAŁ PIERWSZY - Ból głowy

          Obudził mnie znienawidzony chyba przez wszystkich dźwięk. Dźwięk budzika...Automatycznie wyciągnęłam rękę, aby go wyłączyć. Po chwili w moim pokoju panowała  błoga cisza. Tylko za oknem słychać było budzący się do życia Kraków. Z trudem otworzyłam oczy. Za mną kolejna trudna noc. Obudziłam się bardziej zmęczona niż wczoraj przed snem. To chyba ten dziwny sen tak na mnie wpływa. Zawsze budzę się po nim strasznie spocona i do tego zmęczona jak po przebiegnięciu maratonu. Po dłuższej chwili zmusiłam się do wstania z łóżka. Wolnym krokiem podeszłam do okna i odsłoniłam roletę. W tym momencie pomieszczenie wypełniły promienie porannego słońca. Uśmiechnęłam się na ten widok. Czuć było już wiosnę, a ja uwielbiam tę porę roku. Wszystko budzi się do życia. Wszędzie słychać śpiew ptaków, świat staje się bardziej kolorowy....Przyjaźniej nastawiona do świat podeszłam do szafy poszukać stroju na dziś. Po 20 minutach schodziłam już na dół w pełni ubrana, umalowana i uczesana.
- Cześć mamo! - powiedziała wchodząc do kuchni.
- Witaj córciu. Zjesz coś? - spytała otwierając już lodówkę.
- Nie, dzięki. Nie jestem głodna. - odparłam, jak zwykle co rano jest ten sam problem z śniadaniem.
- Karolina! Ty za mało jesz. - stwierdziła lekko zirytowana mama.
- Daj spokój... Nie jem tylko rano śniadania. Dobrze wiesz, że nie lubię tak wcześnie jeść. - odparłam, nalewając sobie soku.
- Ale wiesz, że śniadanie to najważniejszy... -  zaczęła prawic te swoje "mądrości".
- Tak mamo, wiem. - przerwałam jej szybko. Taka sytuacja powtarza się prawie każdego ranka. Jest to strasznie irytujące, ale to moja mama i wiem doskonale, że ona po prostu się o mnie troszczy. Jednak czasem trudno z nią wytrzymać, ale i tak strasznie ją kocham.
- No więc co zjesz? - mama nadal nie dawała za wygraną.
- Nic... Muszę już lecieć, bo Ewelina pewnie czeka pod domem. - odparłam, odkładając szklankę do zlewu.
- Ale nic nie zjadłaś. - drążyła dalej.
- Spokojnie, zjem coś w szkole. Pa! - powiedziałam wychodząc z kuchni. Gdy zakładałam kurtkę słyszałam, jak mama narzeka na mnie pod nosem. Uśmiechnęłam się sama do siebie, to u niej norma.
    Po chwili szłam już w stronę szkoły, gdzie w pewnym momencie miała do mnie dołączyć moja przyjaciółka Ewelina. Uwielbiam ją, ale w szkole dziewczyna jest mało lubiana. Może to przez jej specyficzny styl bycia, niestety nie każdy ją rozumie. Na szczęście ja dogaduję się z nią bez problemów, zawsze mogę na nią liczyć. Reszta po prostu nie poznała jej prawdziwej twarzy. Wbrew pozorom Ewela to wrażliwa i miła dziewczyna. Znamy się od ośmiu lat, odkąd dziewczyna wraz z rodzicami wprowadziła się na moje osiedle. Za zakrętem zobaczyłam idącą w moją stronę przyjaciółkę.
- Cześć kochana! - przywiała się, całując mnie w policzek.
- Hejka! - odpowiedziałam, uśmiechając się.
- Co słychać? -spytała po chwili dziewczyna.
- Od wczoraj nic się nie zmieniło, a u ciebie? - odpowiedziałam, patrząc na przyjaciółkę.
- No niby też nic.... - zaczęła niepewnie Ewelina. 
- Ale? - spytałam, śmiejąc się. Wiedziałam, że coś musiało się wydarzyć.
- Umówiłam się w końcu z Dawidem na randkę. -odpowiedziała, rumieniąc się.
- No nareszcie! To kiedy ta randka?- spytałam. Cieszyłam się razem  z nią. 
    Dawid to chłopak, którego przypadkiem poznałyśmy w kinie jakieś dwa tygodnie temu. Ewelina od razu mu się spodobała. Chłopak był bardzo sympatyczny i przystojny, jednak nie w moim typie.
- Dzisiaj o dwudziestej, idziemy do kina. - odpowiedziała zadowolona.
- To super. - odparłam. Po piętnastu minutach byłyśmy pod szkołą. Do lekcji została nam jeszcze chwila, więc postanowiłyśmy poszukać Darka. 
      To był nasz kumpel z klasy. Co prawda raczej nie traktowałyśmy go jako przyjaciela, ale lubiłyśmy z nim spędzać czas. Zawsze miał jakieś zwariowane pomysły. Przez niektóre z nich mieliśmy nie raz kłopoty, ale przecież trzeba się czerpać z życia jak  najwięcej dopóki tylko jest taka możliwość. Po chwili spotkaliśmy blondyna pod salą gimnastyczną, gadał z chłopakami z klasy jego młodszego brata. Chłopak stał tyłem do nas, więc postanowiłam skorzystać z okazji. Podeszłam do niego i zakryłam mu oczy rękami.
- Zgadnij kto to? - spytałam.
- Hmm... Niech pomyślę... - zaczął chłopak. Jednak po chwili, nawet nie zauważyłam kiedy, stał już odwrócony w moją stronę.
- Cześć piękna!- powiedział, słodko się uśmiechając. 
- Hej brzydalu! - odpowiedziałam, wytykając na niego język.
- Osz ty! - zawołał, szykując się do ataku na mnie.
- Hej! Ja też tutaj jestem! - zawołała Ewelina, dzięki czemu zostałam uratowana przed łaskotkami.
- Hej mała! - przywitał się Darek, podając jej rękę.
Po chwili usłyszeliśmy dzwonek na lekcję, więc trzeba było się zbierać.
- Co mamy pierwsze?- usłyszałam za sobą głos blondyna.
- Polski! Czy ty nigdy nie zapamiętasz planu? - spytałam ze śmiechem.
- Po co? Od tego mam was. - odpowiedział, szczerząc się. 
- No fakt... Ale co ty byś bez nas zrobił? - spytała Ewelina.
-Zginąłby, biedak. - odparłam zdecydowanie.
-Ej, bez przesady. Ja jestem bardzo zaradny. - oburzył się chłopak.
- Tak, wmawiaj sobie. - rzuciłam, siadając w ławce. Jak zwykle pani siedziała jeszcze w swoim kantorku. Zanim z niego wyszła minęło jakieś dziesięć minut, więc mieliśmy jeszcze chwile na rozmowę. 
      Lekcja minęła dość szybko, poza tym, że mieliśmy sprawdzian to było okej. Następną lekcją był historia. Nawet lubię ten przedmiot, choć mam wielki problem z zapamiętywaniem dat. 
     W czasie przerwy postanowiliśmy pójść pod klasę, gdzie miała odbywać się lekcja i tam zaczekać na przyjście nauczyciela. Gdy staliśmy razem z resztą ludzi z klasy nagle strasznie zaczęła boleć mnie głowa. Ostatnio często mi się to zdarzało. Na szczęście, choć był dość silny, to był także krótkotrwały. Tłumaczyłam sobie go zwykłym przemęczeniem. Ostatnio źle sypiałam, wiadomo co było tego powodem - sen o zielonookim. Do tego dochodziła też nauka, które w technikum jest oczywiście sporo. Tym bardziej, że zbliża się koniec roku szkolnego.  

***

          Niestety przerwa już dawno minęła, a ból nie. Wręcz przeciwnie, stał się jeszcze mocniejszy. Z minuty na minutę czułam się coraz gorzej. Dzwoniło mi w uszach i robiło mi się słabo. Z trudem zapisywałam dyktowaną przez nauczyciela notatkę. Litery zaczęły mi się rozmazywać.

- Karola, wszystko w porządku? Dobrze się czujesz? - usłyszałam obok siebie zatroskany głos Darka, z którym siedziałam w ławce.

- Tak... To tylko ból głowy... Zaraz mi przejdzie. -odparłam słabo.

- Ty jesteś blada jak ściana, idziemy do pielęgniarki. - zdecydował stanowczo chłopak. Nie protestowałam już. Po chwili blondyn zgłosił nauczycielowi, że idzie mnie zaprowadzić do pielęgniarki, bo źle się czuję. Mężczyzna widząc mnie w takim stanie od razu się zgodził. 

- Idziemy, wstawaj mała. -usłyszałam nad sobą głos Darka, który chciał pomóc mi wstać.

- Dam sobie radę. - odparłam, wstając. Niestety, nie dałam rady. Gdy zrobiłam pierwszy krok momentalnie zrobiło mi się ciemno przed oczami i upadłam. 

          Gdy otworzyłam oczy, nie byłam już w klasie, nie byłam już nawet w szkole. Stałam nad przepaścią, tą samą co w moim śnie o zielonookim. Tak samo jak w śnie nie wiadomo skąd pojawił się przede mną chłopak. Był mniej więcej w moim wieku. Miał gęste kasztanowe włosy. Jednak najbardziej przyciągały uwagę jego niesamowite zielone oczy. Nigdy nie widziałam tak intensywnej zieleni. Jego spojrzenie było wręcz hipnotyzujące, trudno było oderwać wzrok od jego tęczówek. Chłopak był coraz bliżej mnie, dzielił nas tylko dwa kroki. Odruchowo zrobiłam krok w tył. Niestety był to o jeden krok za dużo. Wpadłam w przepaść. Jednak zdążyłam złapać się jakiejś wystającej gałęzi. Gdy uniosłam do góry oczy nad swoja głową zobaczyłam rękę zielonookiego. 

- Daj rękę. Zaufaj mi! - odezwał się cicho, patrząc mi w oczy. Wszystko było tak jak w moim śnie. Tylko, że w sen zawsze kończył się w tym momencie. Jednak tym razem było inaczej. Niepewnie wyciągnęłam wolną rękę i podałam ją chłopakowi. Ten mocno mnie chwycił i wciągnął na górę. Wtedy poczułam ciepło i po raz kolejny zrobiło mi się ciemno przed oczami...

I to koniec tego rozdziału :)

Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Trochę się nad nim namęczyłam :) 

Pierwszy rozdział dedykuję moim pierwszym czytelniczkom.
Fokusowa17, Czarna WrOnA, estamor, Melody i Aressia to dla Was ;***
Dziękuję za miłe komentarze!!!
Kolejny rozdział może pod koniec przyszłego tygodnia. Mam teraz ferię, więc pewnie znajdę czas, żeby coś napisać.
Buziaki dla wszystkich czytających :***